1. Son nefesinde bulunan bir hastanın yanında bulunmak meşrudur.
2. Küçüklere karşı merhametli ve şefkatli olmak gerekir.
3. Bir kimsenin Allah'ın kaza ve kaderine teslimiyet göstermesi şartıyla üzüntüsünü dile getirmesi veya gözyaşıyla ifade etmesi meşrudur.
4. Merhamet duygusuyla bezenip, katı kalplilikten uzaklaşmak için ça­lışmak övülmüştür. Sevdiği bir kimsenin ölümüne ağlamamak, katı kalpli­lik alametidir.

Bu mevzuda herkese hakkı olan kalbi alakayı göstermek adalettir. Ço­cuklarından veya dostlarından birini kaybeden kimsenin, o anda gülmesinin adaletle bir ilgisi yoktur. Bilakis bu tutum, bir zulüm alametidir.

Bu mevzuda Bezlü'l Mechud üzerine bir talik yazan Muhammed Zekeriyya b. Yahya el-Kandehlevi şöyle diyor:
"Bana göre bir kimsenin yakınlarının ölümü karşısındaki davranışları­nı içinde bulunduğu halet-i ruhiyeye göre değerlendirmek gerekir. Mesela ya­kınını kaybeden bir kimsenin bunu sevinçle ve gülerek karşılaması, eğer kalp katılığından kaynaklanıyorsa bu davranış mezmumdur, çirkindir. Fakat eğer Allah'ın takdirine tam teslimiyetten neşet ediyorsa, o zaman bu tutum göz­yaşı dökmekten daha faziletlidir. Hz. Peygamberin, oğlu İbrahim'in vefatı­nı, gözyaşlarıyla karşılaması, haşa Allah'ın kaza ve kaderine tesiimiyet sizli­ğin den değil, sadece yakınlarından birinin ölümü karşısında, sessizce gözya­şı dökmenin ve içten üzülmenin caiz olduğunu göstermek içindir. Kalpteki üzüntü, zahirde alametleri görülmeden bilinemeyeceğinden Rasûl-ü Ekrem bunu sözüyle ve gözyaşlarıyla izhar etmiştir. Öğretme fiilinin fazileti ise her­kesçe malumdur. Binaenaleyh ölüm karşısında ağlamak, müstehab değil ca­izdir. Hanefî âlimlerinin görüşü de budur.[228]
5. Ruhsatlarla ameli terkedip azimetle amel etmek caizdir.[229]