1- İdareci veya devlet memuru, vazifesi esnasında bile olsa birisine karşı cinayet işler­se kısas gerekir. Onların mevkî kendileri için bir ayrıcalık sağlamaz.
2- Yaralanan birisini kısastan vazgeçirmek için diyetten daha fazla mal vermek caizdir.
3- Zekât verilecek miktar konusunda, mal sahibinin beyânı esastır. Ze­kât memurunun mal sahibini dövmesi, zorlaması caiz değildir.
4- Hâkimin, beyyine olmadan kendi bilgisine dayanarak hüküm ver­mesi caiz değildir. Çünkü Hz. Peygamber (s.a.v) daha önce davacıları be­lirli bir mala razı ettiği halde, bilâhere onların dönmeleri üzerine eski bil­gisi üzerine onları ilzam etmemiş, halkın huzurunda, malı artırarak tekrar rızalarını ikrar ettirmiştir.

Hz. Ebûbekir ve Hz. Ömer dönemlerinde işledikleri suçlardan dolayı zekât memurlarına kısas uygulamışlardır. İmâm Şafiî, Ahmed b. Hanbel ve İshâk b. Râheveyh de aynı görüştedirler.
5- Bir memurun vazifesi esnasındaki bir suçundan dolayı sabit olan mâli ceza, devlet tarafından ödenir.[105]