Ezanı duyan kimselerin, müezzine icabet etmesi gerekir icabet: Müezzin ne söylemişse, onu aynen tekrarlayıp söylemektir.

Ancak, müezzin, «Hayya ale's salâh» ^derken, dinleyen kimse­nin (=lâ havle ve lâ kuvvete illâ billahi! - âliyyü'l- azıym) demesi ve «Hayya'ale'l - felah» derken ise, dinleyen kimsenin,

(Maşaallahu kane ve matem yeşa'e lenı yekûn) demesi gerekir. Seralısî'nin Muhıyt'inde de böyledir. Sahih olan da budur. Fetvâyİ' - GarâlVde de böyledir.

Keza, müezzin sabah ezamnda «es - salâiü hayrun mineln-

nevm» dediği zaman da, dinleyen kimse, onun söylediğini aynen söylemez; (sadakte) veya (berarteî der. Serahsi'riin Muhıyt'inde de böyledir.

Yürürken ezam işitmiş olan kimse için evla olan, bir müd­det durması ve ezana icabet etmesidir. Gunye'de de böyledir.

Kamete icabet müstehabtır. Fethü'l - Kadir'de deböyîedir. Müezzin »Kad kameti s - salâh.» derken,   dinleyen    kimse  der. Diğer kelimelerde ise, ezanda olduğu gibi - söylediği kemeleri aynen tekrarlıyarak, müezzine icabet eder. Fetâvâyil - Gar-âib'- de de böyledir.

Ezan ve kameti dinleyen kimsenin, bunların arasında ko­nuşması, icabetten başka bir şeyle meşgul olması ve Kur'an-ı Kerim okuması uygun olmaz. Ezan ve kamet esnasında, Kur'an-ı kerim o-kumakta olan kimse için, münasip olan, okumayı kesip, ezan ve kameti dinlemek ve usulünce onlara icabet etmekle meşgul olmaktır. Bedâi'de de böyledir.
Kamet yapılırken, dua ile meşgul olmakta bir beis yoktur. Hulâsa1 da da böyledir.
Bir mescidde, birden çok müezzin olduğu zaman, onlar, tek tek ve biri diğerini takiben ezan okurlar; cemaat ise, ilk okuyana icabet -eder. Küfâye'de de böyledir. [12]