Haddizatında şeriatta herhangi bir tearuz yoktur; tearuz ancak müctehidin nazarında bulunur.
Burada, mutlaka zikretmemiz gereken bir mukaddime vardır. O da şudur: Şeriatın esaslarına vakıf olan kimse, şer'î delillerin kendi nazarında hemen hemen tearuz etmediğim görür. Nitekim şer'î mesâilin arka plânına vakıf olan kimseler de hemen hemen hiç müteşâbihle karşılaşmaz. Çünkü şeriat, kendi içerisinde bir bütün­dür ve cüzleri arasında asla tearuz yoktur. Bu gerçeğe ulaşan kim­se, vakıada olanı yakalamış olur; dolayısıyla da onun nazarında bir tearuz bulunmaz. Bunun içindir ki, müslümanların üzerinde tevak­kufu gerektirecek şekilde tearuz ettiğine dair icmâ ettikleri iki delil bulunmamaktadır. Ancak müctehidler, teker teker ele alındıkların­da hatadan masum değillerdir. Bu itibarla onların nazarlarında de­liller arasında tearuzun bulunması mümkün olmaktadır. Bu nokta anlaşıldı ise diyoruz ki: [1]