Bir adam, buluğa erişmiş bir kızım, onun rızası ile, bir şahsa sahih bir nikâhla nikahlayıp, mehrini de söylemezşe; mehr-i misil gerekir.

Ve bu durumda, mehr-i misli isbat etmek gerekir.

Şöyleki: Bu kadına, kocası, ya dâhil olmuş (= cima eylemiş) veya halveti sahiha meydana gelmiş ve sonra da onu boşamış ve mehr-i mislini de inkâr eylemiştir.

Bu kız, babasını vekil eylemiş ve hatta, babası, bu durumu kâtibe yazdırmış ve hâkimin huzuruna gelerek kızı için da'va açmış ve iddiasmda şöyle demiş olabilir: "Filâne kızının vekâletini alarak, onu sahih nikâhla nikahladığını ve kızın bunda rızasının olduğunu; nikâhın şahitler huzurunda yapıldığını; akid zamanı mehir söylenmediğini; mehr-i mislinin, şu kadar dinar olduğunu, zira, onun büyüğü veya küçüğü olan bacısının menlinin o kadar olduğunu, bunun mehrinin de o kadar olacağını; çünkü güzellikte, cemâlde, yaşta, malda, hasebde, bekârette müsâvî bulunduklarını" söylerse; mehir bu söylenen şeylerin değişmesiyle değişeceğinden beldeler arasında fark olur. Bunlar aynı beldede olduklarında bir değişiklik söz konusu olmaz. Bu takdirde, onun mehri, o kadar dinar veya dirhemdir. Vekili bulunduğu kızı için, bunu talebde bulunabilir.

Şayet, bu kadının bacısı yoksa, aşiretinin onun durumunda, yaşında güzelliğinde cemâlinde, bekâretinde olan bir kizı» onun emsali olur. Bu durumda, bu iki kızın beldeleri aynı olacaktır.

Şayet, bu vasıfta da bir kadın, aynı beldede bulunmazsa; anasının kavminden, onun benzeri nazarı dikkate alınacaktır.

Şeyhu'I-İslâm Hâher-zâde böyle söylemiştir.

Keza, karı koca arasındaki mehir ihtilafında, İmâm Ebû Hanîfe (R.A.)'nin kavline göre, yabancıdan, o kadının akranı olan bir kadının mehrini, ona takdir etniek caiz olmaz.
fmâmeyn'e göre ise, eğer kadın bir yabancıyı vekil yapmış ve böylece o da: Fülan kızı fîlaneyi, sahih bir nikâhla babası, filan oğlu filana, kendi rızasıyle, şahitler huzurunda mehr-i misil söylemeden nikâh eyledi." derse; sonuç yine aynıdır. [18]