İmâmla cemaat arasında, namazın kaç rek'at kılındığı hususunda ihtilaf edilse ve cemaat: «Üç rek'at kıldırdın.» dese; İmâm'da : «Dört rek'at kıldırdım., dese; îmâm'm kanaati çok kuvvetli ise, cemaatin sözüne uyarak namazı iade etmez. Ancak, bu hususta yakîni yoksa, cemaatin sözüne uyup, namazı yeniden, kılar.  ( = kıldırır.)

Bu hususta, cemaat arasında görüş ayrılığı çıksa ve bir kısmı : «üç rek'at...», bir kısmıda «...dört rek'at kıldı.» deseler, bu durumda, imâm hangi tarafta ise, tarafını tuttuğu adam bir kişi bile olsa, imâmın sözü alınır. Muhıyt'te de böyledir.

 Bu durumda, imâmla beraber bir kişi bile olmadığı vakit, imâm da, cemaat de namazı iade ederler. Cemaat yine imâma uyar ve bu iktidal&n sahih olur. Muhıyt'te de böyledir.

Cemaatten birisi: «imâm üç rek'at kıldırdı.», başka biri­si de : «...dört rek'at kıldırdı.» dese, imâm da, cemaat de bu hu­susta şüphe içinde bulunsalar, bu durumda, imâma da, cemaate de yapacak bir şey- yoktur. Hulâsa'da da böyledir.

Bu durumda, noksan olduğu inancı ile, imâmın o namazı iade eylemesi, yani yeniden kılması (=kıldırmâsı) nıüstehap olur.

İrr-âm, üç rek'at kıldırdığı kanaatinde ûlsa da, cemaatten bir kimse de tam kıldırdığı kanaatinde bulunsa, bu durumda imâ­mın cemaatle namazı yeniden kılması.gerekirken, tamam kılındı­ğı kanaatinde olan kimsenin, bu namazı iade etmesi gerekmez. Muhıyt'te de böyledir.

Cemaatten biri, namazın noksan kılındığı kanaatinde ol­sa da, imâm ve cemaat bu hususta şüpheye düşseler; vakit varsa, ihtiyaten bu namazı iade ederler. Yeniden kılmasalar da üzerleri­ne bir şey lâzım gelmez. Ancak, cemaatten, iki kişi, namazın nok­san kılındığına kanaat getirirler ve bunu böyle haber verirlerse, imâm ve cemaat, bu namazı yemden kılarlar. Hulâsa'da da böy­ledir.
İmâm, cemaatle namazı kılıp gittiği zaman, cemaatten ba-zuarı : «...bu öğ"e namazı...», bazıları da : «...ikindi namazı...» der­lerse, eğer bu namaz öğle vaktinde  kılınmışsa,  Öğledir; ikindi vaktinde kıhnmışsa ikindidir. Eğer, hangi vakit olduğu belli değil­se, her iki taifenin namazları da caizdir. Zahîriyye'de de böyledir. [43]