Bir kimse, sahur vaktinde yemek için taharri (= araştırma) yapmak istese bu durumda kendisi veya bir başkası fecrin tulû'u veya adem-İ tulü'u hakkında bir bilgiye sahip olamasa; Şeyh Şemsü'l - Eim-me Halvânî: Bu kimse, —fecrin tulü" etmemiş olduğu hakkındaki — kuvvetli reyi ile yemiş olsa, bunda bir beis yoktur.» demiştir.

Bir kimse, fecrin doğmuş olması korkusu olmadığı zaman yeme­ğini yer; bundan korkusu varsa, yapacağı en doğru şey yemeyi ter-ketmektir.
Bir kimse, sahur davulunun sesi ile yemeyi isterse, bu durumda ses fazla olur ve her taraftan duyulursa ve bu ses her mahallede vars,a, yemeğini yemesinde bir beis yoktur. Eğer te<k ses duyuyorsa ve bu sesi çıkartan davulcunun âdil olduğunu biliyorsa ona itimat eder ve yemeğini yer. Fakat, âdil olduğunu bilmiyorsa, ihtiyat edip yemez. Bilginlerimizin bir kısmı, horoz şeşine itimat etmeyi hoş görmemişler­dir. 'Bazıları ise, tekrar tekrar öter ve onun vaktinde-öttüğü açıklık ka­zanırsa, buna itimad etmekte de bir beis görmemişlerdir. Şernsü'l-Eimme Halvânî: «Arkadaşlarımızın takip ettiği yol, zaihirii'r - rivâye-de, taharri (= araştırma) yolu ile iftar etmenin caiz olduğu tarzında­dır.» demiştir. Muhıyt'te de böyledir. [6]