Hayızlı, nifash ve cünüp olanlarla abdesti olmayanların, Kur'an'a dokunmaları da haramdır.

Ancak, Kur'ân, meşin veya benzeri bir şeyden yapılmış bir kılıfla kıîıflanmış bulunursa, sayüan ' kimseler, bu durumda Kuran'a dokunabilirler. Sahih olan da budur. Fetva da bunun üze­rinedir. Hidâye'de ve Cevheretü'n - Neyyire'de de böyledir.

Sahih olan kavle göre, Mushaf'ın kenarına ve beyaz olan «yazısız olan — yerlerine de, el sürmek memnû'dur. Tebyîn'de de böyledir,

Kur'an'a dokunma hususunda, taharet azalarının dışında kalan uzuvlarla, tahareti tamamlanmamış azalar arasında, görüş ay­rılığı vardır. Esahh olan, her ikisinin de memnu oluşudur. ZâbSdî-de de böyledir.

Bu durumda olan kimselerin, giydikleri elbiselerle Kııtf-an'a dokunmaları da caiz değildir. Tefsir, Fıkıh ve Hadîs kitapları­na dokunmaları da mekruhtur.

Kur'an'a, sırtındaki elbisenin yakası ile dokunmakta (onu tutmakta) bir beis yoktur. Tebyîn'de de böyledir.

Yine bu gibi kimselerin, içinde tam bir ayet yazılı olan, tah­ta,, para ve bunlardan başka şeylere dokunmaları da caiz değildir. Hulâsa da da böyledir.

Şayet, Kur'an farisice yazılmışsa, İınam-ı A'zam Bbû Ha-ntfe (R.A.)'ye göre, ona da dolçunmak (el sürmek) mekruhtur. Sa­hih kavle göre, İmâmeyn'in görüşleri de böyledir. Hulâsada da böy­ledir.

Âlimlerin umumuna göre Kur'an haricinde, içinde Allah'­ın zikri geçen kitaplara dokunmanın, mekruh olduğu görüşü de vardır. ^Iİhâye'de de böyledir.

Cünüp, hayızlı ve nifoslı olanların, Kur'an'a bakmaları mekruh olmaz. Çevheretü'n - Neyyıre'de de böyledir.

Cünüp veya hayızlı olanların, yazmakta oldukları satırla­rın aralarına; Kur'an'dan bir âyeti yazmaian da mekruhtur. Fakat, yazdıkları bu âyeti okumazlarsa mekruh olmaz.

Cünüp olan-kinişe, Kuranı Kerim'i yazamaz. Ancak, yazılan sa-hıfe yerde olursa, Kur'an.'ı yazabilir; fakat -—yazdığı, şeyin üzeri­ne elini koyamaz. Âyetin.haricinde —kâğıdın yani henüz âyet ya­zılmamış olan boş kısmına  ise elini koyabilir.

İmâm Muhammed (R.A.) «Bu kimselerin, Kur'an yazma­maları bana göre en sevimli davranışıtır. demiştir. Buhara âlimleri de, bu görüşü alip benimsemişlerdir.
Sahih kavle göre, sabi çocuklara, abdestleri olmasa bile, Kur'an'ı vermekte, bir beis   (sakınca) yoktur. Sirâcül - Vehhâc'da da böyledir. [118]