Komutan, muayyen bir topluluğu ileri sürer; sağ ve sol cenaha askerleri yerleştirir; düşman ise, ileriye gönderilen topluluğa yüklenirse; sağ ve sol kanatların, ilerideki topluluğa yardım etmesinde, —düşmanın o topluluğu yenmesinden korkmaları hâlinde— bir beis yoktur.

Bu hüküm, merkezlerinin boş kalmaması hâlinde geçerlidir. Şayet, merkez boş kalacaksa; bu durumda, öndeki kuvvete yardım etmek, uygun olmaz.

Şayet, komutan, o askerlere, merkezden ayrılmamalarını emreder ve bir kısmını diğer kısmına yardım etmesini yasaklarsa; bu durumda, o askerlerin, öncü kuvvete yardıma gitmeleri münâsip olmaz. Bunlar, kendi mahallerinden emîn olup, öncü kuvvetin durumundan korksalar bile, hüküm aynıdır.

Komutan, bazı askerlerin, hayvanlarının yiyeceklerini almak için çıkmalarını yasak etmişse; bu askerlerin de, diğerlerinin de, çıkmaları uygun olmaz. Bu hususta, bütün askerler müsavidir.

Ancak, böyle bir durumda, imâmın {~ komutanın), askerler arasından bir topluluğu, hayvanların yiyecekleri için göndermesi mü­nâsip ve lâzım olur.

Ve komutan, hayvanlar ve askerler için, rızık teminine gönderdiği askerlere, bir emîr (= komutan), ta'yin eder.

Şayet, komutan, yiyecek temini için, hiç bir kimseyi göndermez; asker ise, yiyecekten muztar kalır ve öleceklerinden korktukları halde satın alacak bir şey de bulamazlarsa; bu durumda, çıkmalarında, —kumandana isyan olmasına rağmen— bir beis yoktur.

Şayet, komutan: "Hiç bir kimse, yiyecek için çıkmasın; ancak, filânın bayrağı altında —olanlar— çıksın." derse; bu durumda, komu­tanın emrine riâyet etmek uygun olur. Ancak, o şahsın bayrağı —emri— altında yiyecek için çıkılabilir.
Keza, komutan: "Yiyecek temini için, kim çıkacaksa; filanın bayrağı altında çıksın." derse; ancak, bu şahsın bayrağı altında çıkmak münâsip olur. Muhıyt'te böyledir. [20]