Teyemmüm baklanda, bilinmesi zaruri olan şeylerin birincil si, niyyettir.

Niyyetin yapılış şekli : Maksud olan, temizlik olmayınca, sa­hih olmayan bir ibadete niyyet etmektir. Temizliğe veya namazın mubah olmasına niyyet etmek, namazı irade (namaz kılmayı isteme) nin yerine geçer.

Teyemmüm ederken, abdest için mi, gusül için mi olduğunu belirtmeye gerek yoktur.

Hatta, cünüp bir kimse, abdesti irade ederek teyemmüm etmiş olsa, caizdir ve cünüplükten teyemmüm etmiş sayılır. Tebyîn'de de. böyledir. Nisab'da da böyledir- Fetva da bunun üzerinedir. Tatarhâ­niyye'de de böyledir.

Cenaze namazı kılmak niyyeti  ile veya tilâvet secdesi yap­mak niyeti ile teyemmüm etmiş olan bir kimsenin, bu' teyemmüm ile, farz namazları da kılması, hilafsız caizdir. Muhıyt'te de böyledir.

Bir kimse, ezberinden veya yüzünden Kur an okumak, kabirleri ziyaret etmek, ölü defnetmek, ezan veya kamet okumak, mesfetâVâyî hındîyye

cide girmek veya çıkmak, (mescide girdikten sonra abdesti bozul­muş olan kimse için) veya Kur'an'a el sürmek gibi şeylerden birine niyyet ederek teyemmüm yapmış olsa, o teyemmümle namaz da kı­lar. Fakat, âmrae-i ulemâ «caiz olmaz» demişlerdir. Fetâvâyi Kâdî-hân'da da böyledir.

Şükür secdesi için teyemmüm etmiş olan bir kimse, Ebû Ha-nife (R.A.)ve Ebû Yûsuf (R.A.) 'un kavillerine göre, teyemmüm ile farz namazları kılamaz. İmâm Muhammed (R.AJ)'e göre ise, kılabi­lir. Çünkü, İmâm  Muhammed (İLA.) 'a göre,   muhakkak ki secde, Allah'a yakınlık demektir- Zehiyre*de de böyledir.

Selâm vermek veya verilen selâmı almak nîyyeti ile teyem­müm etmiş olan kişinin, o teyemmümle namaz kılması caiz olmaz. Fetâvâyî Kâdihân'da da böyledir.

Niyyeti,o teyemmümle namaz kılmak olmayan ve başkasına öğretmek maksadı ile teyemmüm etmiş olan bir kimsenin, teyemmü­mü, imamlarımızın üçüne göre de caiz olmaz. Hulâsa'da da böyledir. Bu kavil, Zâhirü'r^Rivâyedir. Kâdîhân'da da böyledir.

Kâfir olan bir kimse, sadece rnüslüman olmak niyeti ile te­yemmüm etse ve müslüman olsa, İmâm-ı A'zam (R.A.) ve İmâm Mu­hammed (R.A.) a göre, o teyemmümle namaz kılması caiz olmaz. Hu­lâsa'da da böyledir.
Hasta olan bir kimseye, bir başka kimse teyemmüm ettir­miş olsa; nîyyet etmek, teyemmüm ettirenin değil, hastanın vazife­sidir. Kunye'de de böyledir, [86]