Kefaletin sahih olması için, mekfûlün leh (= Talip, alacaklı) ile: ilgili bazı şartlar da vardır:
1) Mekfûlün leh'in (= alacaklının) malum olması, (= bilinmesi), kefaletin sıhhatinin şartlarındandır. Bedâî"de de böyledir.

Bir kimse, iki şahsa hitap ederek: "Ben, şu şahsın borcu olan, bin , dirheme kefilim*' veya "... borcuna kefil oldum." derse; kimin için konuştuğu malum olmadığından bu kefalet geçersizdir. Zehıyre'de de böyledir.                                                                                          

Bir kimse, bir topluluğa: "Sizin sattığınız şeye kefilim; o benim üzerimedir.   (=   borcumdur.)   dediği   zaman,   kefaleti,   muhataplar hakkında sahih olur; muhatap olmayanlar hakkında ise sahih olmaz. Serahsî'nin Muhiyti'nde de böyledir.

Şayet bu şahıs, sayılı bir topluluğa işaret ederek: "Bunlardan kim alış-veriş yaparsa, ben onun bedeline kefilim." derse; bu kefalet caiz olur.    Çünkü    bu    durumda,    kendisine   kefil    olunanlar   bellidir. Hızânetü'l-Müftîn'de de böyledir.
2) Kefaletin şartlarından biri de, mekfûlün leh'in (== kefalet talep eden şahsın) akıllı olmasıdır.

Mecnûnun ve akıl edemiyecek kadar küçük olan sabînin, kefaleti kabul etmesi sahih değildir.
Burada, alacaklının hür olması şart değildir. Bedâi"de de böyledir. [9]