Gücü yeten kimsenin, sahibinden kaçan bir köleyi yakalaması, evlâ ve efdâldır. Siraciyye'de de böyledir.

Bu köleyi yakalayan kimse muhayyerdir: İsterse ve ona gücü yeterse  onu, kendi nefsi için muhafaza eder. isterse  onu, imâma ( = devlet başkanına veya onun naibine) teslim eder.

Bu şahıs, o köleyi imâma teslim etmek isteyince; imâm, şahitsiz olarak, bunu, ondan alıp kabul etmez.

İmâm, bu köleyi —usulünce— alınca da, onu hapseder ve tazir eder.

İmâm, bu köleye, beytü'l-mâlden harcama yapar. Tebyîn'de de böyledir.

Şayet bir kimse, yakaladığı köleyi sultana getirmez ve kendi nefsi için alakorsa; —bazı âlimlerin dediği gibi— muhayyerdir: Onu, kendi malından infâk eder ve yaptığı bu harcamayı, hâkimin emri ile yapmışsa; bu kölenin efendisine müracaat ederek, harcadığını alır.

Harcamayı,  hâkimin emri olmadan   yapmışsa; bu  durumda, harcadığını almak için, bu kölenin efendisine başvurmaz. Muhtar oîan budur. Gıyâsiyye'de de böyledir.

Yolunu yitirmiş olan köle hakkında ihtilâf edilmiştir:

Bazıları: "Onu yakalamak efdâldir." demişler; bazıları ise: "... bırakmak daha efdâldir." demişlerdir.

Yolunu kaybeden köle, yakalanıp, imâma çıkarılınca; imâm, onu hapsetmez.

Şayet, bir menfaat varsa; imâm, bu köleyi, çalıştırarak, masrafım ondan karşılar. Tebyîn'de de böyledir.
İmâm, bu köleyi satmaz. Hızânetü'l-Müftîn'de de böyledir. [1]