Rehin: Bir malı, tamamen veya kısmen istifası mümkün bulunan mâlî bir hak karşılığında, o hak sahibinin veya bir başkasının eline, rıza ile mahpus ve mevkuf kılmaktır.

Bu şekilde, —bir borç karşılığında —bir başkasının eline verilip, onda mahpus ve mevkuf edilen mala merhûn veya rehin denilir.

Rehin (= rehîne): Merhûn mânâsına geldiği gibi, bir şeyi rehin etmek mânâsına da gelir.

Râhin:—Hakikaten veya hükmen —borçlu olup, rehin veren kimse demektir.

Mürtehin: Hak sahibi (~ alacaklı) sıfatıyla, rehin alan kimse demektir. Miirtehen: Rehin olarak alıkonan şey demektir. İrtihan: Bir hakkın istifasını temin etmek için rehin almak demektir. Terhin: Bir malı, bir hak karşılığında rehin vermek; mahpus bulun­durmak demektir.

Rehn-i sahih: Sıhhat şartlarını cami olan yani, aslen ve vasfen sahih olan rehin akdi demektir.

Rehn-i fâsid: Aslen sahih olup; vasfen sahih olmayan, yani: Aslında akdedilmiş olduğu hâlde; bazı hârici vasıfları bakımından gayr-i meşru bulunan rehin demektir.

Rehn-i bâtıl: Aslen sahih olmayan rehin demektir. Aslında mal ol­mayan (veya mal sayılmayan) bir şeyi rehin vermek veya aslında olma­yan bir alacaktan dolayı rehin almak gibi...

Fekk-i rehn: Borcu ödeyip, merhûnu, rehniyetten tahlis etmek demektir.

Sahih-i adi: Âdil sayılan ve rehnedilen şey emaneten kendisine tevdi edilen şahıs demektir.

Yed-i adi: Âdil sayılan kimsenin eli, nezdi, yanı, şahsı demektir.

Rehin bahsinde adl'den (=adâlet'ten) maksat, râhin ile mürtehîn'in emniyet edilip, rehnin, yanına tevdi ve teslim edildiği âkil (— akıllı) kim­sedir. Bu şahsın aslında adi sahibi olması da şart değildir.

Deyn-i muaccel: Derhal ödenmesi gereken borç.

Deyn-i Müeccel: Bir müddetle tecil edilmiş (= vadeli) borç.

Deyn-i hali: Vadeli olduğu hâlde, müddeti sona ermiş, vadesi hulul etmiş borç.

Deyn-i hakîkî (= hakikaten deyn): Borç alınan para ve icâre karşılığ' olan borç.
Deyn-i hükmi (= hükmen deyn): Gasbedilen veya fâsid bir ahş-veriş alınan mal karşılığında bulunan borç. [1]