Bir kimse, talâkı nikâha izafe ederse; nikâhtan hemen son­ra, talâk vâki olur.

Meselâ : Bir şahsın, bir kadına : «Eğer, seni, nikahlarsam; ar­tık, sen boşsun.» demesi; veya : «Nikâhlıyacağım her kadın; artık, o boştur.» demesi, böyledir.

Keza, izâ ve meta edatlarının lafzı, bir şehre, bir kabîleye veya bir vakte tahsis edip etmemesi de müsavidir. Bu, şarta izafe edilir­se; şartın akabinde, bil-ittifak talak vâki olur.

Bir kimsenin, karısına : «Eğer, eve girersen; artık, sen, boş­sun.» demesi gibi...                                                ,

Talâkı izafe etmek, ancak, yemin eden kimsenin, talâkı iza­fe ettiğine sahip olması veya onu mülküne izafe etmesi hâlinde sa­hih olur; aksi takdirde, sahih olmaz. Tezevvüc veya mülke izafe et­mesi gibi...

Bir kimse, yabancı bir kadına : «Eğer, eve girersen; artık, sen boşsun.» dedikten sonra, o kadını nikâhlasa ve kadın da eve girse; boş olmaz. Kâfî'de de böyledir.

Bir kimse : «Yatakta, onunla (karısı ile) cem olan, her ka­dın boştur.» dedikten sonra; başka bir kadın nikâhlasa, talâk vâki olmaz.

Bir kimse : «—Başka bir kimsenin— bana nikahlamış olduğu kadının, yarısı boştur.» dedikten sonra; başka bir kimse, ona, onun emri ile veya emri olmadan,, bir kadın nikâhlasa, talâk vâki olmaz.
Bir kimse, nikahlamadan boşadığı, bir kadını — talâkı nikâha izafe ederek — nikâhlasa; talâk vâki olmaz. Fetfaul - Kadîr'de de böyledir. [33]