İmim Ebû Hanîfe (R.A.)'ye göre vakıf: Bir mülkün ayni, sahi­binin mülkü hükmünde kalmak üzere, bu şeyin menfâatini fakirlere tasadduk etmek veya hayır vecihlerinden biririe: bırakmak için, bu şeyi tutmak, habsetmek demektir. Vakfın şer'î ta'rifı budur. KâfPde de böyledir.

Vakıf, ariyet makamındadır.

Vakıf, vacip değildir. Sahibi isterse ondan dönebileceği gibi, onu satabilir de. Muzmerât'ta da böyledir.

Vakıf, şu iki yoldan birisi ile lâzım olur:
1) Vakfın, lüzumuna binâen, hâkimin hükmü ile tesis edilmesi.
2) Bir kimsenin: "Ben, şu evimin menfâatini, vasıyyet ettim.'* demesidir ki, bu durumda, o evin vakfedilmesi gerekir. Nihâye'de de böyledir. [1]