Vakfın hükmü: İmâmeyn'e göre, mahall-i vakfın (=vakfedilen şeyin), vâkıfın (=vakfeden şahsın) (mülkiyetinden çıkıp, Allahu Teâlâ'nın mülki yetine girmesidir.

İmâm Ebû Hanîfe (R.A.)'ye göre ise, vakfeden şahsın mülkünün, tutulmasıdır.

Şöyleki, bu mülk, başkasının mülküne nakli kabul etmez. Vakıf sahih olunca, bu mülkün menfâati tasadduk edilir.

Bu mülkün sahibi: "Ben, şu yerimi, dâimi bir sadaka olmak üzere vakfettim." veya "... ölümümden sonra vasiyyet ediyorum." der.

Böylece, vakfı sahih olur ve o mülkü kimse satamaz ve ona kimse varis olamaz;
Bakılır, bu vakıf, vâkıfın malının üçte birinden çıkmışsa, caiz olur. Yâni, Vakfedilen mal, vâkıfın malının en çok üçte biri kadarsa, caizdir. Serahsî'nin Muhıytı'nde de böyledir. [7]