Mütevellide, cinnet (= delilik) gibi bîr âfet zuhur eder yahut kör veya ahras olur; ancak, bu hâlinde de, yapması-gereken işleri yapabilir bir durumda bulunursa; onları yapar ve ücretini de alır.

Aksi takdirde, bu mütevelliye, bir ücret verilmez.

Hâkim, bir kişinin tenkit etmesinden dolayı, bir mütevelliyi, bu görevinden alamaz.

Ancak, bu mütevellinin, vakfa hıyaneti açığa çıkarsa; hâkim, onu bu görevden alır ve ücretini keser.

Hâkimin, görevinden aldığı bir mütevellî, iyileşir veya hâlini ıslâh ederse, yine hâkim tarafından eski görevine iade edilir. Hâvî'de de böyledir.

Hâkimin, bu mütevellî ile birlikte, başka bir şahsı da görevlendirip vakfa sokmasında da, bir beis yoktur.

Bu durumda, kayyıma verilen mal, çok az geliyorsa; hâkim, diğer şahsa da, vakfın gelirinden ayrıca, bir rızık tâyin eder.
Vâkıfın, vakıf işlerini yürütmesi için, kayyıma, her sene verilmek üzere tâyin ettiği belli miktarın, ecr-i misilden fazla olması da caizdir. Bu hususta, ecr-i misle bakılmaz. [41]