Düşmanın geldiğini haber veren kimsenin, âdil veya fâsık olması müsâvîdir. Yani, bu haberi getiren şahsın durumu ne olursa olsun, sözüne inanılır.

Keza, bu haberi hükümdar vermişse, âdil olsun, fâsık olsun, onun sözüne de inanılır.
Ebû'I-Hasen el-Kerhî, Muhtasar isimli eserinde şöyle demiştir: "Tehlikeli yerleri, boş bırakmak, münâsip olmaz.  Bu tehlikeli yerler, düşmana karşı mukavemet edebilecek müslümanlarla takviye edilir. Böylece, dâima cihâd etme ve islâm yurdunu koruma imkânı elde edilmiş olur." Muhiyt'te de böyledir. [5]