Nefir: —Istılahta—, bir beldede bulunan müslüman halkın; —canlarına, mallarına, çoluk ve çocuklarına saldırmak üzere, —düşmanın gelmekte olduğundan haberdar edilmesidir.

Böyle bir haber alınınca, o belde halkından, gücü cihâda yeten her şahsa, cihâd etmek üzere çıkması farz olur.

Böyle bir haberden önce, kişinin cihâda çıkmaması hususunda, ruhsat ve genişlik vardır.

Böyle bir haber gelince de, şarktan garbe, bütün islâm âlimine, cihâd farz-ı ayn olmaz.

Bu durumda, ancak, düşmana en yakın olan ve cihâda gücü yeten müslümanlara, cihâda katılmaları farz-ı ayın olur.

Bu durumda, düşmana uzak olanlara ise, cihâd farz-ı kifâye olur; farz-ı ayın olmaz. Bu gibi kimseler için, cihâdı terk etme genişliği de vardır.
Fakat, düşmana yakın olanlar, —cihâddan— âciz olur ve düşmana mukavemet edemezlerse veya tembellik ettikleri için, diğer müslüman-lann cihâda katılmalarına ihtiyaç hasıl olursa; bu durumda, bunlara yakın olanlara ve bu sıra ile, şarkta ve garbte islâm âleminin her yanında bulunan müslümanlara, cihâd, farz-ı ayın olur. [4]