Cihâd eden kimse, —diğer ibâdetlerde olduğu gibi— dünyada, —yapması icâbeden bir vecîbeyi yerine getirmiş ve bu— borçtan kur­tulmuş olduğu gibi; âhirette de, sevap ve saadete nail olur. Şerahsî'nin Muhıytı'nde de böyledir.

Bazı âlimler:   "Cihâd,  düşman topluluğu  saldırmadan  önce, nafile; düşmanlar saldırdıktan sonra ise, farz-ı ayn'dır." demişlerdir.
Âlimlerin  ekserisi  ise: "Cihad, her halde, farzdır: Düşmanın saldırmasından önce,  farz-ı  kifâye; saldırmasından sonra ise,  farz-ı ayındır." demişlerdir. Sahih olan kavil de budur. [3]