Vedianın Rüknü: Emânet veren şahsın, alan şahsa: "Bu malı, sana emânet eyledim." demesi veya bu anlamda bir söz söylemesi yahut bu makamda bir iş yapması; bunun da, kendisine emanet bırakılan kişi tarafından sözle veya fiille kabul edilmesidir. Tebyîn'de de böyledir.

Emânet bazan açık bir şekilde îcap ve kabul ile bazan da açık delaletle  olur.   Emanet  bırakan  şahsın:   "Sana  emanet  bıraktım." diğerinin de: "Ben de kabul eyledim." demesi gibi...

Bırakılan şeyi muhafaza hususu, ancak böyle söylemekle tamam olur. Emanet hakkındaki icap ise, yalnız tamam olur.

Meselâ: Bir adam, kendisinden zoraki bir şey alan şahsa: "Zoraki aldığın şeyi sana emanet ettim." derse; bu durumda gasbeden şahıs, —o şey zayi olursa— gasıb tazminattan berî olur. (= kurtulur.) Her ne kadar, kabul etmemiş olsa bile, —icaptan dolayı— bu böyledir.
Muhafazaya gelince, o kendisine emanet bırakılan şahsın kabuliyle tahakkuk eder. [2]