Emânet: Emin sayılan veya emin ittihaz edilen bir kimsenin yanında bulunan ve başkasına ait olan maldır.

Vedîa: Bir (veya birden çok) kimseye, hıfzetmesi (= koruması) için emanet olarak bırakılmış olan mal demektir.

îdâ: Bir malın muhafaza edilmesini, başka bir şahsa —sarahaten veya delâleten— havale etmektir.

Buna İdâa ve İstîda'da denir.

Mûdî: Bir malın muhafaza edilmesini, başka bir şahsa havale eden kimsedir.

Buna müstevdi' de denir.

Mûda': Bir malın muhafazasının kendisine havale edilmesini kabul eden kimse demektir.

Buna, vedi ve müstevdi' de denir.
Emânet: Bir kimenin, malını, muhafaza etmesi için başkasına havale etmesi demektir. Emîn (- Doğru, güvenilir) bir kişinin yanına bırakılan mal da emanet edilen şeydir. Kenz'de de böyledir. [1]