1) Vekalet, caiz olan akidlerden (= sözleşmelerden) ibarettir. Vekaletin devamlılığı yoktur; vekil müvekkilin, müvekkil de vekilim azledebilir. Nihâye'de de böyledir.
2) Kendisine, bir emanet bırakılan şahsın, o emaneti, emanet bırakan şahsa ödeyip kurtulması gerekir.

Ödeme hususunda, onun sözü geçerlidir. Şayet malı vermiş olur ve: "Ben filana olan borcumu ödedim." der mal sahibi ise, bunu yalanlarsa, vekilin sözü geçerli olur ve zimmetinden kurtulur. İkisine de yemin gerekmez. Ancak, onu yalanlayana yemin gerekir; doğrulayana gerekmez.

Şayet, vermekte emr olunan şahıs doğrularsa, gerçekten diğeri ona "almadığına dair" yemin verir. Eğer yemin ederse, alacaklının almadığı meydana çıkar ve borçludan da borç düşmez.

Eğer yemin etmekten kaçınırsa, alacağı şeyi aldığına delalet eder ve amir alacağından düşer.

Şayet amir, onu doğrular ve: "Gerçekten alacağını almadı." der; mem'ur da onu yalanlarsa; bu defada hassaten me'mura "borcunu verip vermediğine dair yemin verilir.

Eğer yemin ederse, borcundan kurtulmuş olur.
Yemin edemezse, kendisine verileni geri verir. Tahavî şerhı'nde de böyledir. [10]