Tahrir davasında şahıs, çocuğun nesebini iddia eder. O, çocuğun ulûku (= ana karnı) mülkünde olmaz. Çünkü mülkünde olsaydı, sahih olurdu. Bu şahıs cimayı da itiraf etmez. Akdi bozmayı gerektiren bir şey de olmaz.

Azad etmeyi isbat etmenin mümkün olduğu her yerde, bu dava sahih olur. Aksi takdirde sahih olmaz.
Hatta bir adam, hamile bir cariyeyi satın aldıktan sonra, müşteri o çocuğu iddia ederse; işte bu iddia, tahrir iddiası olur. [43]