"Sıhhat" sözcüğü iki anlamda kullanılır:
a)    [1]Amelin  üzerine  neticelerinin  dünyada  terettüp  etmesi mânâsında. Mesela ibâdetler hakkında "sahihtir" dediğimizde bu "o ibâdet yeterlidir, zimmeti temize çıkarıcı vasıftadır, kazası olanlar­da kazayı düşürücü özelliktedir" ve benzeri[2] bu mânâyı ifâde eden sözler mânâsına gelir. Keza muamelât hakkında "sahihtir" dediği­mizde, bu "Şer'an mülkiyeti gerektirir, evlilikte kadının kadınlığın­dan istifâdenin helalliğini, şâir akitlerde akit konusu şeylerden fay­dalanmanın mübâhlığmı [3]ağlar" ve daha başka bu mânâya gelen diğer şeyler demek olur.
b) Amelin üzerine neticelerinin âhirette terettüp etmesi mâ­nâsında: Mesela sevabın terettübü gibi. Mesela "Bu sahih bir amel­dir." denilir. Bh kullanılış şeklinde cümlenin mânâsı "Âhirette on­dan dolayı sevab umulur.[4] demek olur. İbâdetler konusunda bu çıktır. MtıAmelât[5] konusuna gelince, sevap bu amelle Şâri'in em-rino imtitmle niyet etmesi ve emir ya da nehyin gereğini kasdetmiş olması açısından olur. Muhayyer kılınan bir şeyin yapılması duru­munda da, teşrîden gafil olarak ve mücerred kendi hazzını değil de Şâri'in o konuda kendisini muhayyer kılmış olması kasdını bulun­durması yönünden sevaba nail olur. Bu da bu açıdan "sahih amel" diye isimlendirilir. Bunlar fukahânın üzerinde durmadığı garîb bir kullanış şekliyse de, üzerinde Gazzâlî vb. gibi ahlâk âlimleri tara­fından yeterince durulmuştur. Bu konu selefin üzerinde titizlikle durdukları bir husustur. Bu konuda Gazzâlî'nin niyet ve ihlâs ko­nusunda naklettikleri üzerinde düşünmek gerekir. [6]