Eğer ikrar, efendinin oğlundan bu cariyenin, babasına ait ve onun ümm-ü veledi olduğuna ve bu cariyenin, babasının ölümüyle azâd edileceğine dâir olursa; bu husus şöyle yazılır:

Filan oğlu filan, isteyerek sıhhatli iken, aklı başında, işleri caiz olduğu halde, şöyle ikrar eyledi:

Filâne Rumî veya Yemenli yahut hindli câriye, babasının mem-lûkesi ve cariyesi idi. Ve, onun tasarrufu altında idi. Sahih bir mülk­le ona sahibti. Babası, onu hayatta iken ümm-ü veled edindi. O da babasından nesebi sabit bir oğlan doğurdu; (ismi filandır.) Ve o oğ­lanı doğurmak sebebiyle onun ümm-ü veledi oldu. Babası da, bunu hayatta iken ikrar eyledi; onun, ümm-ü veledi olduğunu doğruladı. Babanın ölümü sebebiyle de, o malının tamamından azâd edilmiş ol­du. Bu ümm-ü veledde ikrar edicinin bir hakkı yoktur; da'vâ hakkı da yoktur. Velâ yolundan başka, bir yolu da yoktur. Babasından son­ra, velâ hakkı onundur. Câriye de bunu yüz yüze olarak kabul eylemiştir.
Şayet oğlun ikrarı, "babası tarafından, kölenin tedbîri hakkında" ise, babasının ölümüyle, o köle azâd edilmiş olur. Kasd ve rağbetle ikrarının caiz olduğu durumda, ikrar şöyle yazılır: Ger­çekten adı belirli hintli köle, babası filanın mülki ve hakkı idi; sahih sebeple ona aitti. Ve hakikaten babası, onu, sağlığında sahih ve mut­lak şekilde müdebbere eyledi. Bunu babası ikrar da eyledi. Baba öldü; bu kölede azâd olmuş oldu. Ve, babanın terekesinin üçte birin­den çıkarıldı. Artık, bu oğlunun, o köleye karşı, velayet yolundan başka bir yolu kalmadı. Onu, mîras yönünden de da'vâ edemez. Ona karşı, husumeti de yoktur; Köle de, bunu yüzyüze tasdik eyledi. [277]