Bir maldan (borçtan) beraat yazısına, İmâm Ebû Hanîfe (R.A.) ve onun ashabı ile Semtf ve Hilâl er-Râzî şöyle başlarlardı:

Bu yazı, filan oğlu filan oğlu filan içindir. O üzerinde filan oğlu filan oğlu filana borç bulunan bir kimsedir.

Semti ve Hilâl bu yazıda "onu filan için yazdı." İbaresini ilâve ederlerdi.

Ebû Yead eş-Şürûlî de, yazının Sonuna, "şahitler, şöyle şehâdette bulundular: Filan oğlu filan (yâni borçlu olan) onların (şahitlerin) yanında "filane borcunun olduğunu," ikrar eyledi.

Bazı şürût ehli de şöyle yazarlardı:

Bu, filan oğlu filan için berâattir.

Müteahhirûn bunu ihtiyar eylediler. Onun, ona karşı şu kadar dirhem borcu vardı. Onun tamamını kaza edip, ödedi. O da tama­men sahih bir alışla aldı ve borcundan beri oldu. Ve ona karşı, bu sebebden dolayı bir da'vası kalmadı. Bundan sonra, her ne zaman ve herhangi bir sebeble, bir da'vâda bulunursa, işte o da'vâ bâtıldır; merdûddur. Beyyinesi de dinlenmez. Yemin de veremez. Hasım da olamaz. Bunların tamamından beridir. O, dünyada da, âhîrette de bir genişlik içindedir. Ve bu husus senede yazılmıştır.
Kaybolan senet ne zaman ele geçerse, oda geçersizdir. Onun için hüccet olamaz. Kendisi için ikrar olunan şahıs, bunların tamamını kabul eyledi ve bunlar yüz yüze şifahi yapıldı, tkisi de bunun üzeri­ne şahit edindiler. Ve bu yazı sonuna kadar yazılır. Mehir borcu da buna göredir. [286]