Bir kimse, şöyle iddia ediyor: Filan kasden ve zulmen oğlunu demirle öldürdü ve ona kısas vacip oldu. Babasından başka da vâri­si yoktur. O da, onu affeyledi. Oğlunun kanından ibra eyleyip onu öldürmesi sebebiyle lâzım olanın tamamından vaz geçti. Artık hiç bir sebeble, onda daVâ ve talep hakki yoktur. Artık her ne zaman da'vâ edecek olursa, o da'va bâtıldır.

Öldürme hata ile olursa, o da şöyle yazdır:

Onu hatâ ile öldürdü; kasden öldürmedi. Ona ve âkilesine diyet vacip oldu. Ölenin babasından Başka vârisi yoktur. Babası da, kati­li ve âkilesini affeyledi ve ibra eyledi. Mesele —önceki gibi— sonu­na kadar yazılır.

El kesme, yaralama, göz çıkarma gibi, nefsin dûnunda olur ve bundan dolayı diyet lâzım gelirse yine vacip olandan ibra eder.
Hırsızlıktan dolayı el kesme cezası hakkında af söylenmez. Fa­kat, ona karşı "sakladığı yerden şu kadar dirhemini çaldığını" iddia eder ve ona el kesme vacip olur. Sonra da "onun eve girmesine izin verdiğini" söyleyince, el kesme lâzım olmaz ve şöyle yazılır: Onun ikrarı müttehemdir. Bu sebeble bâtıldır. O, ondan bir şey çalmamış-tır. Onun iddiasından berîdir. Bundan sonra, ne zaman iddia ede­cek olsa, o bâtıldır. [292]