Sulhun rüknü; (Ta'yin ile taayyün eden şey hakkında) mutlaka îcab ve kabûl'den ibarettir. Hidâye Şerhı'nde de böyledir.

Bir dava vaki olduğu zaman, iddia olunan (= müddeâ aleyh = davalı), iddia edene (=   davacıya   =   müddeîye):  "Sana vereceğim dirhemlere karşılık, şu iddia olunan maldan benimle sulh ol." der; iddia eden de: "Yaptım." derse; bu durumda sulh —sulhu isteyen: Kabul ettim." demedikçe— tamam olmaz.

Keza, ta'yin ile teayyün etmeyen dava vaki olunca, (dirhemler ve dinarlar yahut başka cins üzerine sulh talebi gibi) bu hallerde de sulh tamam olmaz.
Fakat, dirhemler ve dinarlar hakkında dava vaki olunca o cins üze­rine sulh taleb edilirse, davacının "...yaptım." demesiyle, sulh tamam olur. Bu durumda, davalının kabulüne ihtiyaç kalmaz. Çünkü, bu talep bazı hakların düşmesidir. Hakkın düşmesi de düşüreni tamamlar. Zehıyre'de de böyledir. [2]