îcab ve kabul: Davalının (= müddeâ aleyhin) "Ben, seninle şu da'vandan, şunun üzerine şundan sulh oldum." demesi; diğerinin de: "Kabul ettim." veya "Razı oldum." demesi yahut kabulüne ve rızasına delalet eden bir şeyin olmasıdır. Bedâi"de de böyledir.
Bir adam, diğerine karşı bir şeyi iddia eder, iddia olunan da: "Buna karşı, sulh oldum." der; da'vacı ise: "Ol." derse, taraflar o şey üzerine sulh olmuş olurlar. Cevâhiru'l-Fetâvâ'da da böyledir. [3]