Bir kimse, hayvanını, bir başkasına âriyeten bırakırsa; bu du­rum şöyle yazılır:

Hayvan sahibi için, filan şöyle ikrar eyledi: (yâni müsteîr, kas-den şöyle söyledi): "Şu sıfatta olan hayvanını filana, —ariyet olarak— binsin diye, şu günde şuraya kadar gidip gelmek ve her türlü zarar­dan uzak olarak geri teslim etmek üzere bıraktı. Bu şartlar altında, müsteîr de, o hayvanı teslim aldı. Ve ariyet hükmüyle, onun elinde­dir. Milkiyeti ise, ariyet verene aittir.

En doğrusunu bilen Yüce Allah'tır. Zemyre'de de böyledir.

Bir adam, bir duvarın üzerine, —ariyet olarak— ağaç Koy­mak istediğinde, ariyet veren şahıs, bu durumu yazmak isterse, şöy­le yazılır.

Filan, filandan, yirmi ağaçlık yeri, üzerine ağaç koymak üzere, ariyet olarak aldı. O divar müsteîrin duvarına bitişik ve evin sağ ta­rafında ve iki evin arasındadır. Şu yerden şu yere kadardır ve uzun­luğu şu kadar, yüksekliği şu kadardır. Duvarın tamamı, yeri ve bi­nası ariyet verinindir; mülkü onundur. Mesteîrin hiç bir hakkı yok­tur; yalnız, ağaçlarını üzerine koymak için ariyet hakkı vardır. Bu­nunla bir hak sahibi olamaz ve bu duvardan bir şeye, müstehik ola­maz. Onun daVâ hakkı da olmaz.
Şayet bir yol veya arazi sulamayı istiare ederse; o da böyle yazı­lır. Zahîriyye'de de böyledir. [230]