Ecnâs'ta şöyle zikredilmiştir:

Şehâdetin keyfiyetinin açıklanması hususunda İmâm şöyle buyur­muştur: Uygun olanı, satılan bu yerin komşusu, "orası, satılmadan ön­ce, bu adamın mülküdür." diye şahitler edinmesidir. Şahitlerin, "Bu yer, bu saate kadar bununda, mülkünden çıkıp çıkmadığını bilmiyoruz." demeleri uygun olur. yoksa: Bu yer, bu yerin yanıdır." demek kâfi gelmez.

tki şâhid şehâdette bulunarak: "Gerçekten şefî, bu yeri filandan satın aldı, işte bu, elindedir." derler veya "Ona bağışlandı." derlerse, bu da kâfi gelir.

Eğer şefî, müşterinin Allah adına yemin etmesini isterse, bunda da hakkı vardır.

İmâm Ebû Yuaf (R.A.) şöyle buyurmuştur:

Bir adam, bir yer iddia eder ve "o yerin, babasından, kendisine kal­mış olduğuna dair'* beyyine getirirse; o yer, ona hükmedilir. Onun ya­nından bir yer satılsa, artık o, o yere, —mülkiyetini isbat edene kadar— şefî olamaz.

Bir adamın elinde bir yer bulunduğunda» "onun başka birine âit olduğunu" ikrar eder ye o yerin yanındaki yerde satılır; ikrar olunan zat da şüf a talebinde bulunursa; ona, "o yerin kendisine ait olduğuna

Bir kimse, şefii bulunan bir yer satın aldığında, o şefî "oranın, şüf asının bir başkasına ait olduğunu"ikrar eder ve ikrar olunan şahıs susar ve ondan sonra şüf a talebinde bulunmazsa; bu durumda ikrar olunana şüf a hakkı yoktur. Şayet şüf a talebinde bulunursa, ikrar olu­nana şefî olmuş olur. Mahıyt'te de böyledir.
Hassâf, şüf anın sakıt olması hususunda, şöyle buyurmuştur: Gerçekten satıcı, ''satılan yerin içinde, müşterinin hissesi olduğunu" ikrar eder; sonra da ona satarsa; kalan yerde, artık komşusu ona şefî olamaz. Ebû Bekir el-Harzemî: "Hsisâf, bu hususta hata eylemiştir. Komşu için şüf a gerekir." buyurmuştur. Zcfcıyre'de de böyledir. En doğrusunu, ancak Allah'u Teâlâ bilir. [13]