Da'vâh ve da'vâcı huzura gelirler. Da'vâcı, da'vâlıyı "filan yer­deki şu şu hudutlu evin, komşularını ve haklarının kendisine âit olduğunu; babası filandan mîras kaldığını; ölene kadar onun elinin ve tasarrufunun altında olduğunu; onun ölümü sebebiyle, -sulben onun oğlu olduğundan- kendisinden de başka vâris bulunmadığından, yeri ve hudutları açıklanan o evin, babasından kendisine mîras kaldığını; bu günkü ismini ve kimliğini, evin yer ve hududunu; hâl-i hazırda bu ev elinde bulunan şahsın elinde haksız olarak kaldığını; ondan alınarak, kendisine teslim edilmesini, ve onun, ordan elini çekmesinin gerekli olduğunu talep eder ve bu durumun da'valıdan da sorulmasını ister.

Ona sorulduğu zaman, o da, bu durumu inkâr edince, da'vâcı şahitlerini getirir ve hâkimden onları dinlemesini ister. Bunun üzerine, şahitler şehâdette bulunurlar. Şehâdetleri birbirinin aynısı olduğundan, mânalarıda bir bulunduğundan, tanzim -edilen evrak onların huzurunda da'vâ sonunda okunur. Da'vâlımn inkârı ve da'vânın tazammun eylediği hâl bildirilir ve netice olarak şöyle denir: "Ben şehâdet ederim ki, mekânı ve hududlan zikredilen bu evin, (vasfedilen hudutları içinde) hakları, filan oğlu filan babamındır. Ve o, -vefat edene kadar- onun tasarrufu altında idi. Babam vefat eyledi. Bir oğul olarak, beni mirasçı bıraktı. Ben, onun oğluyum. Ve (da'vâlı olan şahsa işaret ederek) bu zat, ölenin vârisi değildir. Bu ev, mîras cihetiyle, oğlu olduğum için, bana düşer." deyip "da'vâlmın elinde, haksız olarak kaldığını" söyler. Da'vâ böylece sona erer. Ve kayda geçer.
En doğrusunu, ancak Allahu Teâlâ bilir. [68]