Bir şahsın, vasîlik görevini yüklendiğini, hâkim şöyle tescil eder:

Filan şahıs bana geldi. Kendisi ölüp bir küçük oğul bırakan ve bu çocuğa bir vasî tayin etmeyen bir adamın halini anlattı. Bu küçüğün işlerine bakacak bir vasîye, elbette ihtiyaç vardır. Onun, bir amcası var; iyi bir adam; emâneti, diyaneti, kifayeti, işlerdeki başarısı müsellem...

Ben, o çocuğun amcasının hâlini araştırdım. Filân, filân (bir cemaat) bana: "O adamın tanınmış salih, diyanet, emânet ehli bir kişi olduğunu" haber verdiler.

Ben de bu sebeblerden dolayı, o çocuğu ve onun malını muhafaza ve diğer işlerini yapmaya onu vasî tayin ettim. Ve, onu korumasını; yeme­sini, içmesini ve diğer masraflarını, çocuğun malından -fazla veya noksan olmaksızın- yerine getirmesini, kendisine vasiyet eyledim." Bu hususta Allah'dan korkmasını, gizlide ve aşikârda, emânete riâyetini zulümden, hiyanetlikten kaçınmasını" ona söyledim ve "rey sahibi kişiler görmeden, onun hiç bir şeyini satmamasını" söyledim.
"Hüccet olsun diye de, güvenilir kişilerin huzurunda bunu yazdım ve tarihini belirttim." [124]