Da'vâcı ve da'vâlı gelirler. Da'vâcı, da'vâliya karşı iddiada bulu­narak:   "Da'vâlınm   elinde  bulunan,   hududu  şu  şu  olan  ev,   filan küçüğündür. O ev, onun babasının mülkü idi. Ona filan derlerdi. Onu küçük için satın almıştı. Şimdi ise, babanın velayeti sebebiyle, küçüğün şahsî malından, bu da'vâlı onu kendi nefsi için belirli bir kıymetle satın aldı ve o kıymet, evin kıymeti kadardır. Bu gün, o ev mezkur sebeb-İerden dolayı küçüğün hakkıdır. Haksız olarak, da'vâlınm elindedir. Vacip olan, evi alıp küçüğü teslim etmekdir." der; da'vâh ise onu "daVâcının hâkim tarafından bu da'vâya izin verilmiş birisi olmadığı için" reddeder. Hâkim tarafından, bu da'vâ için izin verildiğini isbat etmesi gerekir. O da'vâcı, evi teslim almaya da me'zun değildir.

İmâm Züfer (R.A.)'e göre de evi teslim alamaz. Zira da'vâya izin ve vekâletle, evi teslim almaya hakkı olmaz.
Fetva da buna göredir. Teslim almaya da izin verilmesi gerekir. Veya, "vasî olduğunu" söylemesi gerekir. Çünkü vasîlikte teslim alma yetkisi de vardır. Muhıyt'te de böyledir. [134]