Bir adam,  "diğerinin elinde olan bir arazinin, kendi mülkü olduğunu" iddia eyliyor ve "o yerin, da'vâlının elinde, haksız yere kaldığını" beyyineleriyle isbat ediyor.  Her ne kadar, da'vâh inkâr ediyorsa da; hâkim o yerin mülkiyetini da'vâcıya hükmediyor. Sonra da "o iddialı yerin, bir başkasına âit olduğu" tebeyyün ediyor. Bu mes'ele, iki durumadır: Eğer bu durum, müddeînin izharı ikrarı ile olursa; o hü­küm bâtıl olur. Çünkü, iddiacı, ikrarı ile şahitlerini yalanlamış oluyor.

Da'vâcmın -hükümden sonra- ba'zi şahitleri yalanlaması, o hükmün bozulmasını gerektiriyor.

Bu mes'eleye Asi ve Cami* kitaplarında işaret edilmiştir.
Fakat, da'vâlı beyyine getirmeyi murad eder ve "aynı yer, kendi­sinin elinde iken, dâ'vâ zamanı başkasının elinde olduğunu" söylerse; bu beyyinesi kabul edilmez. Çünkü, onun beyyinesi -müddeînîn beyyine-sinden sonra- iddia olunanı nefy ediyor ve onun beyyinesi, sübût bulup kabul edilmiyor. Bu yüzden de, o daVânın butlanı, zahir olmuyor. Muhıyt'te de böyledir. [142]