Da'vâcı, da'vâlıyı yanma alıp getirir ve da'vâcı da bu doğruluğunu kabul ederse; da'vâlı huzurda olunca, da'vâcının işareti kâfi gelir. Onun adını ve babasının adını söylemeye ihtiyaç kalmaz. -Evlâ olan- dedesininde ismini söylemez.

Fakat, da'vâlı huzurda olmaz ise elbette dedenin ismini söylemek gerekir.

Bu, İmâm Ebû Hanîfe (R.A.) ve İmâm Muhammed (R.A.)'in kav­lidir.

Keza, hududlan ve hududların sahihlerini söylemek ve her iki tarafı . (da'vâcı ve da'vâlıyı) ta'rif eylemek, tanıtmak da böyledir ve dedelerinin adını söylemek gerekir.

Kâdî'l-tmâm Rüknü'l-tslâm Ali bin Huseyn es-Sagdî, önceleri "dedenin adının söylenmesini" şart koşmamıştı. ömrünün sonuna doğru, bunu şart koştu.

Sahih olan da budur.
Fetva da buna göredir. [155]