Bir kadın, bir adama karşı, "onun nikahlısı olduğunu, mehrinin bin dirhem ve nikâhının sahih olduğunu" iddia ederek: "Bu adamın, bana mehrimin tamamını sahih bir tazminle tazmin etmesi gerekir." der ve tazminata, o zımân meclisinde izin verip sonra da: "Kocama, ağır şekilde mahrem oldum ve mehrim kocam olan filan zatın üzerinde kaldı. Hâl-i hazırda bana ödemesi gerekir. Mehrimin tamamı olan bin dirhemi istiyorum." deyip, mes'elesinin sorulmasını talepte bulunur; onu da da'vâlı hürmetini açıklayamayıp bir sebepten dolayı reddeder ve hürme­tinin sebebi -müttefekun aleyh ve muhtelefün fih olmak üzere iki nevi olur; kadın hürmetin mühtefe ün füı olduğunu zan eder ve hâkimin yanında oiur; halbuki hâkim, onun zannettiğinin hilafını zannederek hürmet-i gahzayı, kadının cihetine manâlandırırsa; gerçekten, duhûlden önce, mehrin tamamı kocasına veya onun kefiline ait olur. Hürmet-i galîza kocası cihetinden ise, -duhulden önce olursa- mehirin kocanın kefilinden sakıt olması icâbeder. O tebeyyün etmemiş olur ve ma'nâ kadın tarafından mı? yoksa kocası tarafından mı? Duhulden ( = cimadan) sonra mı? bilinmezse; da'vâ, bunlar acıklanmaksizın belli olmaz. [140]