Da'vâlı ile da'vâcı birlikte gelirler. Da'vâcı iddia ederek: "Da'vâlının, da'vâcıya sağlığında ve sıhhatli hâlinde, aklı başında ve vasiyeti sahih hâlde iken, malının üçte birini vasiyet eyledi.

Da'vâcıda, bunu kabul eyledi. Adam öldü. Malının tamamı, da'vâlının yanında kaldı; şu şu kadar... Onun, da'vâcıya, malın üçte birini teslim etmesi -vasiyet hükmünün yerine gelmesi için- gerekir." der. Bunu da da'vâlı, bir sebebden dolayı reddederek: "Hasta vasiyet ederken, her ne kadar aklı sabit, sıhhati var ise de tasarruf ve infaz hakkına sahip değildi. Onun için, vasiyeti sahih değildir." der.

Hıcr kitabında şöyle yazılmıştır: Sefih ve malını saçıp savuran müsrif bir kimse bir vasiyette bulunsa;, kıyâs, onun vasiyetinin caiz olmamasıdır. İstihsanda ise, vasiyeti şayet salah ehline ise, israfa kaçmamışsa ve aralarında bir fuhşiyat yoksa caizdir.

Keza, da'vâlı vasiyetini kasden yapmarmş ona zoraki vasiyet etti-rihnişse; bu vasiyet de geçerli sayılmaz.
Vasiyet edenin hür olup olmadığı hususu zikredilmesi; bu bir vehimdir. Çünkü, "hür olan malının üçte birini vasiyet eder." sözünden bu anlaşılır. Zaten, hür olmayanın malı olmaz. [138]