Borçlu, alacaklısından, o ortağın alacak hissesi kadar bir malı borç alır ve onu o ortağa bağışlar. Sonra da o ortak, borçluya zekât niyetiyle o malı tasadduk eder. Daha sonra da, bu ortak, borçludaki hissesini ibra eder. Artık, diğer ortağının bir yolu kalmaz.

Bir kimsenin üzerinde zekât borcu olur ve bir ölüyü o zekâ­tından kefenlerse, bu caiz olmaz.

Bunun caiz olması için çâre: Bu kimse, ölen o şahsın ehlinden birine, bunu tasadduk eder; sonra da o, onunla, o ölüyü kefenler. O zaman, mal sahibine sadaka sevabı vardır.

Temlik vaki olmayan bütün iyilik babları böyledir.
Mescid imârı, köprü yapımı ve misâfir-hâne yapımı gibi yerle­re, zekâtın sarfedilmesi caiz değildir. [5]