Yemin eden şahıs, bir adamı vekil eder ve bu vekil, o kadını Kûfe'den çıkarır; Küfe dışında akidleşirler.

Veya, kadın da bir vekil tâyin eder; iki vekil, küfeden çıkarlar ve, Kûfe'nin haricinde nikâh akdi yaparlar. O takdirde, yemin eden hânis olmamış olur.

Bu bab da mü'teber olan, vekilin yemini bozması, müvekkilin yemini bozması olarak kabul edilmez.

Bir adam, "karısını Buhara'da boşamaya yemin ederse; buna çâre: —Nikâhda olduğu gibi— ya Buhârâ'nın dışına çıkıp orda bo-şar veya vekil vasıtasiyle yine Buhara'nın dışında boşatır. Ve yemi­ninde hânis olmamış olur.

Bir adam: "Şu işi yaparsam kölem hürdür ve bütün malım sadakadır." derse; buna çâre: Sağlam ve güvenilir bir adama, malı­nın tamamını bağışlayıp, ona teslim eder; sonra o işi yapar; daha sonra da bağışını geri ister.

Bir adam, cariyesini mükâtebe yapmak ve ona cima etmek isterse; o cariyeyi, küçük oğluna .bağışlar; sonra da, onu nikâhlar. Eğer nikâhının altında hür bir kadın yoksa, çocukları hep hür olur­lar. Sırâciyye'de de böyledir. .

Uyûn'da şöyle zikredilmiştir:
Bir adam, kölesini1 müdebber yapmayı murad ederse; onun sa­tışının caiz olması için şöyle der: "Sen, benim mülkümde iken, ben ölürsem; sen hürsün." Bu caizdir. Adam ölünce, köle hür olur.
Hasan bin Ziyâd, bunu İmâm Ebû Hanîfe (R.A.)'den rivayet eylemiştir. Bu kölenin satışı caizdir. Tatarhâniyye'de de böyledir. [17]