Zekât verilecek kimseler şunlardır:
1- Fakirler: Malı nisâbdan eksik olan kimselerdir.
2- Miskinler: Hiç bir şeyi olmayan kimselerdir.
3- Âmil:   Zekât   tahsildarıdır.   Ona   işi   değerince   verilir.   Bu da kendisine ve yardımcılarına, sekizdebir (sümn) ile takdir edilmiş ki­fayet edecek miktardır. Eğer verilecek miktar, zekât miktarını aşarsa, (tahsil ettiği malın) yarısından fazlası verilmez. [53] Zeylaî (Hh.A.) de böyle demiştir.
4- Mükâteb : Kölelikten kurtulması için borçlu durumunda olan­dır. [54]
5- Borçlu  (Gârim) : Borcu olup borcundan fazla nisaba mâlik olmayan veya insanlarda malı olup da alması mümkün olmayan kim­sedir.                 . 
6- Allah yolunda (fî sebîli'ilâh) olan kimseler : İmâm Ebû Yûsuf (Rh.A.) a göre bunlar İslâm gazilerinin, fakirlikleri dolayısı ile har­be katılamayanlarıdır. İmâm Muhammed' (Rh.A.) c göre, Hac yolunda

(malını, parasını ve vasıtasını kaybetmiş) fakîr kimselerdir. Musanni­fin; Allah (C.C.) yolunda olanları, fakîr ve miskine dâhil iken, ayrıca zikretmesinin sebebi; bunların, inkıta' (yâni işden ve kazançdan ke­silme) sebebiyle ihtiyâçları fazla olduğu içindir.
7- İbn-i Sebîl: Malından ayrı düşen yolcudur. İbn-i sebîl diye adlandırılmasının sebebi, yol (sebîl) ona gerekli olduğu içindir. Her ne kadar memleketinde malı varsa da, o durumda ona ulaşmaya kadir ol­madığından, yolda kalmış (ibn-i sebîl) in ihtiyâcı kadar zekât alması caizdir. İbn-i sebîl'in ihtiyâcından fazla zekât alması helâl olmaz. Her malından ayrı düşen kimse, her ne kadar kendi memleketinde olsa da, ibn-i sebîle katılır, dâhil olur.
Zekât, zikredilen yedi sınıfın hepsine ve bazısına temlik [55] yoluy­la harcanır (verilir). Yoksa ibâhât [56] yoluyla harcanmaz. İmâm Şafiî (Rh.A.) «Ancak her sımfdan üç kişiye verilmesi caiz olur» demiştir. [57]