Zimmîlerin, eskiden yapılmış olan kiliseleri yıkılırsa; onu —yemden— aynı yerine ve olduğu gibi yapabilirler.

Şayet, zimmîler: "Biz, —yıkılan kilisenin—- yerini, başka bir yere nakledeceğiz." derlerse; onların, bu isteği yerine getirilmez.

Yıkılan bu kiliseyi, ancak, kendi yerine yapabilirler.

Bu —yeni— kiliseyi, önceki binasından daha büyük yapmaları da .    men edilir. Fetâvâyi Kâdîhân'da da böyledir.

Burada,  eskiden maksat,  imâmın,  bu  zimmîlerin beldelerini almadan ve bunlarla, dinlerinde serbest oldukları hususunda anlaşma yapmadan önce demektir. Bunun, sahâbî zamanında yapılmış   olması şart koşulmadığı gibi, tabiîn devrinde olması da şart koşulmamıştır. Gâyetü'l-Beyân'da da böyledir.

Zimmîlerin, köyde bir kiliseleri olur; bu köyün halkı çok sayıda ev yaparlar ve burası şehir hükmüne girerse; bir rivayete göre, bu kilisenin Fetâvâyİ Hindiyye yıkılmasına emir verilir. Bu rivayet, Kitâbü'l-Öşr'de dir.

Umûmun rivayetine göre ise, "bu kilisenin yıkılmasına, emir verilmez."

Bu hüküm, şehrin yakınında kiliselerinin bulunması ve etrafına yapılan binaların şehre ulaşması halindedir. Ve buranın, şehrin bir mahalli olması durumundadır.
Sahih plan da, ammenin bu rivayetidir. Tatarhâniyye'de de böyledir. [120]