Kitâbü'1-Öşr ve'1-Harâc'da şöyle denilmiştir: Her hangi bir zimmînin, müslüman şehirlerinden her hangi birinde, ev veya yer satın almasına izin verilmez.

Yine, bu rivayete göre, her hangi bir zimmînin, bir müslüman şehrinde oturmasına göz yumulmaz.

Hasan bin Ziyâd, bu görüşü kabul etmiştir.

—Ancak—, bütün kitapların rivayetlerine göre,, zimmîler, arap şehirlerinin haricinde, her yerde temekkün edip yerleşebilirler. Bura, dâr-i islâmın neresinde olursa olsun fark etmez.

Ancak, —bu hükümden,— Hicaz arazisi hariçtir. Çünkü, zimmîler, oraya yerleşemezler. Muhıyt'te de böyledir.
Şeyhu'1-İmâm Şemsti'I-Eimme Halvânî, şöyle demiştir:

Bu hüküm, zimmîlerin ve müslümanların azalmaları ile şehir muattal olacaksa; geçerli değildir.

Fakat, zimmîler çoğalırlar ve bunların çoğalması sebebiyle şehir muattal olursa; bu durumda, zimmîlerin müslüman şehirlerine ve müs­lümanların arasına yerleşmeleri men edilir. Ve, müslümanların bulunmadığı nahiyelere yerleşmeleri emrolunur.

Bu görüş, İmâm Ebû Yûsuf (R.A.)'un Emâlî'sinde mahfuzdur.

Şayet, zimmet ehl-i, müslüman şehirlerinin birinden, bir kaç ev satın alır ve bunlardan birini, kilise, havra veya ateş-evi yapmak ve orada ibâdet etmek isterlerse; bunu yapmaktan men edilirler.

Zimmîler, böyle bir şey için, bir müslümanın evini kiraya tutmak isterlerse; bu müslümanın, evini bu zimmîlere icara vermesi mekruh olur.

Şayet, zimmîler bir evi veya bir yeri, misafir olmak üzere icarlar ve
söylediğimiz şeyleri, açıktan yapmaya başlarlarsa; ev sahibi veya başkaları, bunlara mâni olurlar. İcar mukavelesi ise, bozulmaz. Zehıyre'de de böyledir. [128]