Namazın bir kimseye farz olması için, İslâm, akıl ve bulûğ şart kı­lınmıştır. Nitekim Fıkıh Usûlünde, Dinin fürû' (amelî kısmı) ile tekli­fin medarının (sebebinin) bu üç şey olduğu anlatılmıştır.
Şayet yaşı on yıla vardıysa, çocuğun, namazı terkettiği için dövül­mesi vâcib olur.  [1] Çünkü Resûlüllah  (S.A.V.) :
«Siz, yedi yaşında olan çocuklarınıza namazla emredin ve on yaşın­da olan çocuklarınızı namazı Icrkettikleri için dövün.» [2] buyurmuş­tur.

Namazın farz olduğunu inkâr eden kimse kâfir olur. Çünkü nama­zın farzıyyeti, ihtimâle yer vermeyen kesin deliller ile sabittir. Şu hal­de, onu inkâr edenin hükmü, mürted' (dinden dönen) in hükmüdür.

Üşenerek, namazı kasden terk eden kimse fâsiktır. O kimse nama­zı kıhncaya kadar hapsedilir. Çünkü fâsık, kul hakkı için hapsedilir. Yüce Allah' (C.C.) m hakkı ise kul hakkından daha büyük haktır.

Bir kavle göre, «Cezada mübalağa (şiddet) için, o namazı terkeden kimseden kan akıncaya kadar dövülür.»

Namazı cemaatle kılan kimsenin Müslümanlığına hükmedilir. Yâ­ni, şayet kâfir, cemaatle namaz kılsa, bize göre, Müslüman olduğuna hükmedilir. İmâm Şafiî (Rh.A.) bunun aksi görüştedir. Çünkü bize gö­re, cemaat bu Ümmet-i Muhâmmed'e mahsustur. Tek başına namaz ve diğer ibâdetler bunun hilâfınadır. Çünkü bunlar diğer ümmetlerde de vardır. Resûlullah (S.A.V.) buyurmuştur ki:
«Bir kimse bizim namazımızı kılsa ve bizim kıblemize yönelse, o bizdendir.» [3]

Ulemâya göre; «Bizim namazımız» sözüyle murâd, hey'et-i mahsû­sa üzere cemaatle kılınan namazdır. Cemaatsiz namaz ise, bizde mev-cûd olduğu gibi, kâfirlerde de vardır.»

Hacda caiz görüldüğü gibi, Namazda niyabet (vekillik), asla carî olmaz. Yâni kendi namazını başkasına kıldırmak caiz görülmez.
Yine, malla da caiz görülmez. Nitekim şeyh-i fânî  [4]  hakkında fidye ile oruçta caiz görüldüğü gibi. Çünkü niyabet ancak şeriatın izni ile caiz olur. Halbuki namazda niyabete (vekilliğe) şeriatın izni yoktur. [5]