Hibe'nin Rüknü, vâhibin (= hibe eden şahsın) "Bağışladım." demesinden   ibarettir.   Çünkü,'  bu   bir   temliktir.   Ve   bunun   için, —sadece— mal sahibinin böyle söylemesi (yani —yalnızca— icap) kâfidir.

Kabul ise, mevhûbün leh'in (= kendisine bir mal hibe edilmiş olan kimsenin), mevhûbe (= hibe edilen şeye) malikiyeti (= sahip ve malik olması) için şarttır.

Bunun içindir ki, bir kimse "hibe etmeyeceğine", yemin ettikten sonra, bir malım, bir şahsa hibe eder; mevhûbün leh de bunu kabul etmezse, yemininde hanis olur. (= Yeminini bozmuş bulunur.)
Çünkü vahibin gücünün yettiği şey, yalnızca bu şekilde icapta bulunmaktır. (Yani: "Hibe ettim." demektir.) Böyle demiş olunca da, bu şahıs yeminine muhalif hareket etmiş olur. Şerahsî'nin Muhıytı'nde de böyledir: [3]