Hibe edilen şeyin, —mevhûbün leh'in —gayr-i lâzım olarak— mülkü olması sabit olur.

— Bir mani bulunmayınca— hibe'de, rücu ve fesh cari olur. Çünkü hibe, gayr-i lazım bir akiddir.

Hibe bir akd-i lazım olmadığından, bunda muhayyerlik şartı sahih olmaz.

Bunun içindir ki, hibe eden şahıs, hibeyi alan şahsın üç gün muhayyer olmasını şart koşsa, bu durumda bağış sahih; şart ise batıl olur.

Eğer, hibe alan şahıs, bu hibeyi kabul ederse —birbirinden ayrıl­madan önce— bu hibe geçerli olur.
Fasid şartlarla da bağış bozulmaz. Hatta bir adam, diğerine, "kölesini bağışlamak şartıyle" bağış yapsa, bu bağışı sahih, şartı ise geçersiz (= batıl) olur. Bahru'r-Râık'ta da böyledir. [8]