Düşmana silâh satmak mekruhtur.

Sulh anlaşmasından önce de, sonra da, onları techîz etmek mek­ruhtur.

Her türlü âletin aslı olan demiri de, düşmana satmak mekruhtur. Bunları,  zimmîlere  ithal  etmek,  mekruh  olmaz.  Ihtiyâr'da da böyledir.

Bir harbî, dâr-i İslama, kılıç getirse ve onun yerine yay, süngü veya kalkan satın alsa; bunları çıkarmasına müsâade edilmez. Mebsût'ta da böyledir.

Dâr-i islâma gelen bir harbî, kılıcım» para ile satıp, bilâhare, başka bir kılıç satın alırsa; buna da, mutlaka mâni olunur. Tebyîn'de de böyledir.

Harbîlerin hükümdarı, zimmîlerin işledikleri suçlara verilecek cezanın, kendi memleketindekinin aynısı olmasını istese; bu isteği kabul edilmez.

Bir melîkin, kendi memleketi halkından olan ve kendisinin kölesi bulunan bir topluluğun durduğu, bir yeri olsa; bu melik, bunlardan istediğini satabilir.

Bu melîk, bu köleleri ile sözleşme de yapabilir.

Bu köleler üzerine, düşman zafer bulur; sonra, da, müslümanlar, bunları, düşmanlarının elinden kurtarıp, tekrar o melîke, —taksimden önce, karşılıksız olarak veya taksimden sonra, bedelleri mukabilinde— verirlerse; bunlar, ehl-i zimmetin diğer malları gibidirler.
O melik ve memleketinin halkının müslüman olması veya bu melik hâriç, memleket halkının müslüman olması hâlinde, onlar, o melikin, önce olduğu gibi köleleridir. Mebsût'ta da böyledir. [35]