Ehl-i zimmet, anlaşmayı bozar ve kendi yurtlarında veya İslâm yurdunda galebe ederlerse; bu durumda, bu zimmîlerin yurtları, dâr-i harp olur. Bu hususta, ittifak vardır.

Bundan sonra, müsîümânlar,  bu zimmîlere galip gelirlerse; komutan bunlara istediğini yapmakta muhayyerdir.

Dilerse, onlara iyilik yapar. Onları köle etmez. Arazilerini, kadın­larını, çocuklarını ve mallarını serbest bırakır. Arazilerine harâc kor; isterse öşür kor. Aslında, bu isim harac'tır. Bunun içindir ki, bu öşür; haracın sarfedildiği yerlere harcanır.

İsterse, —Hz. Ömer (R.A.)'in, Benî Tağlîb'e yaptığı gibi— öşrü katlar, (iki misline çıkarır.)

Komutan, bunların erkeklerini öldürüp, kadınlarını, çocuklarını, mallarını taksim eder ve arazîleri sahipsiz kalırsa; oraya, müslümanları iskân eder.

Bu arazî, oraya iskân edilen müslümanların olur. Ve bu müslü­manlar, vergi öderler.

Komutanın böyle yapması caizdir.

Ancak, bunu, oraya sevkedilen müslümanların rızası ile yapar.

Buraya, müslümanlar giderse; bu arazî, arazî-i memleket olur.
Bu müslümanlar, imâm dilerse öşür verirler; dilerse, harâc verirler. [45]