Tohumun belirli olması şarttır. Neyin ekileceği, bilinmelidir. Ancak, arazi sahibi: "Ne istersen öhu ek." derse; bu müstesnadır.

Ve bu caizdir. Bu durumda ziraatci, dilediğini eker.

Yalnız izinsiz ağaç'dikemez. Çünkü, ziraat akdinde, ağaç dikmek yoktur. Bedâi'de de böyledir.

Ne kaoar tohum edileceği şart koşulmaz. Çünkü tohum, o ara­ziye göre ekilir ve o zaman belli olur.

Tohumun cinsinin açıklanmaması, şayet tohum tarla sahibinden olacaksa, caizdir. Çünkü, onun için tohumu vermeden önce, tohumun du­rumunu söylemesi, emir ve te'kid olur. Bu ise, akid vaktinde söylenir.

Şayet tohum, ekeci (= âmil) tarafından verilecek olur ve tohumun cinsi de açıklanmazsa; müzâraa fâsid olur. Çünkü o, yer sahibi hakkın­da lüzumludur. Tohum saçılmadan (= ekilmeden) Önce olur ve yapıla­cak bütün işler âmile havale edilirse, (Meselâ: Arazi sahibi âmile (= eki­ciye): "îster senin tarafından eK; istersen benim tarafımdan ek." der ve yapacağı işi ona havale ederse) o da buna razı olursa; müzâraa caiz olur. değilse, tohum âmil tarafından olunca, bu tohumun cinsi de belir-tîlmezse; bu durumda müzâraa fesada gider.
Şayet, bir şey ekmişse oda caiz olur. Çünkü tarla boş kalmamış ve fesâd zail olup gitmiştir. Zira tarla ekilmiştir ve bu caizdir. [6]